«Απλά δουλεύω πολύ πιο σκληρά τώρα από ό,τι στο παρελθόν. Μεγαλώνοντας με τον αθλητισμό, πάντα είχα αυτό το στοιχείο στην προσέγγισή μου»
Στις 9 και 10 Οκτωβρίου, το Mill Valley Film Festival του California Film Institute παρουσίασε το ντοκιμαντέρ «Metallica Saved My Life», το οποίο εξερευνά τον αντίκτυπο που είχε η heavy metal μπάντα από την περιοχή του Κόλπου του Σαν Φρανσίσκο στη ζωή των θαυμαστών της, ως κεντρική προβολή στο Sequoia Cinema στο Mill Valley της Καλιφόρνια. Ο ντράμερ των METALLICA, Lars Ulrich, και ο σκηνοθέτης του «Metallica Saved My Life», Jonas Åkerlund, παρευρέθηκαν σε συζήτηση μετά την προβολή, η οποία ακολουθήθηκε από δεξίωση.
Όταν ένας από τους παρευρισκόμενους τον ρώτησε πώς είναι δυνατόν τα «πόδια του να έχουν γίνει πιο γρήγορα» καθώς μεγαλώνει, ο Lars απάντησε: «Λοιπόν, ευχαριστώ για όλα αυτά. Δεν ξέρω αν συμφωνώ εκατό τοις εκατό με αυτό, αλλά θα δεχτώ το κομπλιμέντο».
Συνέχισε: «Με λίγα λόγια, απλά δουλεύω πολύ πιο σκληρά τώρα από ό,τι στο παρελθόν. Μεγαλώνοντας με τον αθλητισμό, πάντα είχα αυτό το στοιχείο στην προσέγγισή μου στο τύμπανο, για καλό ή για κακό. Και έτσι ακόμα σκέφτομαι την ιδέα ότι… Μεγάλωσα με το τένις και ο πατέρας μου ήταν επαγγελματίας τενίστας και φανταζόμουν ότι θα ακολουθούσα τα βήματά του μέχρι τα 16 ή 17 μου. Αλλά όταν σκέφτομαι το τένις, τους τενίστες, φτάνουν στο αποκορύφωμά τους στα είκοσί τους και μετά στα μέσα της τρίτης δεκαετίας τους αρχίζουν: «Εντάξει, θα αποσυρθεί; Πότε ο Φέντερερ; Πότε ο Τζόκοβιτς; Είναι αυτό το τελευταίο του, το τελευταίο US Open;» κ.λπ. Έτσι, πολλοί άνθρωποι που ασχολούνται με τον επαγγελματικό αθλητισμό ή οτιδήποτε άλλο, συνήθως, αν όχι στα τέλη της τρίτης δεκαετίας και στις αρχές της τέταρτης, αρχίζουν να μειώνουν το ρυθμό τους. Με το ροκ εν ρολ, αυτό δεν ισχύει. Και έτσι δεν υπάρχουν διαφορετικές ηλικιακές ομάδες. Δεν υπάρχει κάτι όπως «Εντάξει, όλες οι ροκ μπάντες άνω των 45 ετών είναι σε αυτές τις ομάδες εδώ, και όλες αυτές κάτω των 45…».
Δεν είναι όπως στο τένις ή σε άλλα αθλήματα, όπου υπάρχουν πρωταθλήματα για ηλικιωμένους ή κάτι τέτοιο. Είναι απλά ένα μεγάλο πράγμα. Οπότε είσαι εκεί έξω, στα εξήντα σου, και ανταγωνίζεσαι άντρες και γυναίκες που είναι στα είκοσί τους και στα τριάντα τους, οπότε πρέπει να είσαι στην καλύτερη φόρμα σου. Και έτσι απλά δουλεύω πιο σκληρά για αυτό. Το ονομάζω «επιλογές τρόπου ζωής». Αλλά σίγουρα είμαι πολύ πιο συνδεδεμένος και συντονισμένος και πάνω από όλα αυτά. Και επίσης, όλοι μας με τον δικό μας τρόπο, και οι τέσσερις μας, είμαστε πολύ πιο προσεκτικοί στο να μην εκθέτουμε τον εαυτό μας σε κίνδυνο ή να έχουμε μαζί μας ανθρώπους που μπορούν να μας βοηθήσουν στην πρόληψη τραυματισμών, είτε πρόκειται για τους ώμους, τα γόνατα, τους καρπούς, τον αυχένα, το λαιμό ή οτιδήποτε άλλο. Οπότε, όλα αυτά προσπαθούμε να τα διατηρήσουμε. Επίσης, είμαι λίγο πιο αδύνατος από ό,τι ήμουν πριν από δέκα χρόνια, χάρη στο Taco Bell και ό,τι άλλο συνέβαινε εκείνη την εποχή. Και έτσι, αν τα πόδια μου είναι πιο ελαφριά, τότε σίγουρα έχει να κάνει με αυτό που αποκαλώ επιλογές τρόπου ζωής, που είναι απλώς η διατροφή, τα προγράμματα άσκησης και όλα τα υπόλοιπα.
Ο Ulrich πρόσθεσε: «Όταν ξεκινήσαμε, δεν υπήρχε κανείς στο ροκ εν ρολ που να είναι πενηντάρης ή εξηντάρης. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία στο ροκ εν ρολ εκείνη την εποχή ήταν τριάνταρηδες — οι McCartney, οι Mick Jagger και όλοι αυτοί οι τύποι ήταν κυριολεκτικά στα τέλη της τρίτης δεκαετίας τους. Και έτσι, η ιδέα ότι θα μπορούσες να παίζεις ροκ εν ρολ στα εξήντα, στα εβδομήντα ή στα ογδόντα σου, όπως κάνουν τώρα ο McCartney και, ας πούμε, ο Jagger, ήταν παράλογη. Δεν υπήρχε κάτι τέτοιο. Ήταν σχεδόν η αντίθεση αυτού που αντιπροσώπευε το ροκ εν ρολ. Σύμφωνα με τα αθάνατα λόγια των Pete Townshend και Roger Daltrey, «Ελπίζω να πεθάνω πριν γεράσω». Έτσι, όταν το κάνεις αυτό στα εξήντα σου και ελπίζεις να παραμείνεις λειτουργικός και κάπως σχετικός για άλλα 10 ή 20 χρόνια, πρέπει να είσαι πραγματικά στην κορυφή όλων αυτών των μαλακιών.
Φωτογραφία: loudersound.com